Het avontuur is begonnen

Allereerst allemaal bedankt voor jullie leuke, spontane reacties.

Het avontuur is echt begonnen. Ik weet niet waar ik moet beginnen, maar ik waag een poging en zal alles enigszins onderverdelen:

De jetlag: Na 3 nachten hebben we nog altijd ontzettend last van de jetlag. De eerste nacht waren we alle 3 uren wakker. Emma wilde om 1.30 uur haar schoentjes aandoen, omdat haar beentjes uitgerust waren, zei ze. De tweede nacht was ik al helemaal opgefrist en aangekleed om de huurauto te regelen. Vanalles al ingepakt in de koffers, om vervolgens Patrick te gaan wekken. Dus ik kijk nog even op de wekker en wat zie ik tot mijn verbazing 00.20 uur. Huh??? Dus even op de grote klok naast de twin towers kijken, maar ook daar staat 00.20 uur. Ik was er heilig van overtuigd dat de wekker was afgegaan. Volgens mij heb ik sinds mijn jeugd niet meer geslaapwandeld. Kleertjes weer uit en fris gewassen het bedje weer in. Vannacht heb ik met Emma in een bed geslapen, omdat de kamers wat ver uit elkaar lagen en we het wat veiliger vonden. Maar om 1.30 uur waren Emma en ik klaarwakker en hebben we heerlijke moeder-dochter gesprekken gevoerd. Op een gegeven moment zei ze: mama, jij bent de liefste mama van de heeeeele wereld. Super, he! En daarna begon ze te zingen: wij zijn 2 vriendjes, jij en ik, enz. enz. In ieder geval hoop ik dat we vannacht eens wat kunnen doorslapen, want op deze manier wordt het redelijk vermoeiend allemaal.

De huurauto
Tja, hadden we thuis problemen met de auto, nu is de auto in orde (Toyota nog wat). Alleen het autostoeltje heeft ons een half uur van onze kostbare tijd gekost. 3 autostoeltjes en een hoop toestanden verder, konden we dan eindelijk vertrekken. Patrick werd direct voor de leeuwen gegooid. Het leek wel zijn eerste rijles met die automaat. Hij trapte de koppeling (???) in het begin in, maar dat bleek de rem te zijn, dus we konden direct de veiligheid van het autostoeltje testen. Na wat horten en stoten durfde hij de weg op te rijden, maar ipv het knipperlicht ging de eerste rijdag nogal wat vaak de ruitenwisser aan. Ook dat zat allemaal aan de andere kant. Het links rijden gaat verder perfect en de lijnen op de weg staan er voor de show, dus dat gaat ook helemaal goed. Het recht van de sterkste dus en je overal tussenwringen in die gigantische stad.

Batu Caves
Na enig speurwerk kwamen we aan bij Batu Caves. We dachten dat er een complete school op bezoek was bij de Batu Caves, maar wij waren op bezoek bij de school. Een lerares vroeg of ze ons kon helpen. Tja, this is a school and the Batu Caves are around the corner. Gelukkig, dat scheelde enkele uren wachttijd, nu al die gedisciplineerde kinderen niet naar binnen hoefden. 272 treden moesten we oplopen. Rustig aan dus met die tropische hitte en tussendoor goed drinken. Emma had een pakje melk, maar het was wat veiliger dat papa dat zou vasthouden i.v.m. de rondslingerende apen (vele met kleine baby-aapjes aan hun buik). Hij had het nog niet vast of een aap griste het uit zijn handen. Met scherpe tanden werd het hele pakje "opengeknipt" en weg melkje. We vonden het al zo raar dat toeristen rommel op de trap gooiden, maar dat waren allemaal overblijfselen van die kleine dieven. Gelukkig hadden we nog meer dan genoeg. Naast de ingang van de Batu Caves staat een groot, goudkleurig beeld, wel 150 meter hoog. Prachtig met die gigantische trap ernaast. Boven aangekomen wilden we de tempel gaan bezoeken, maar het begon te regenen in de grotten naar de tempel toe. Het water stroomde als een waterval de trappen af en flink onweer erbij lekker galmend in die grot. Na 45 minuten konden we dan eindelijk naar de hindoeistische tempel en daarna zijn we langzaam weer de steile trappen afgelopen.

Vuurvliegjes
Vanuit de Batu Caves naar de vuurvliegjes in Kuala Selangor. We konden de weg niet vinden richting Kuala Selangor, dus maar eventjes vragen aan die vriendelijke Maleiers. Iedereen is blijkbaar zo vriendelijk dat men wel wil helpen, maar ons continue de verkeerde richting uitstuurde. Als we 100 meter verder dezelfde vraag stelden, werden we precies de andere kant uitgestuurd. We hadden navigatie gevraagd (toch maar) bij het huren van de auto, maar deze was helaas niet meer voorradig. Met als gevolg dat we ons eten naar binnen hebben gegooid bij de pizzahut. Lekker toeristisch, maar op dat moment de snelste oplossing. Met als gevolg dat we om 19.40 uur aankwamen bij het firefly resort. Dat laatste woordje kan wat ons betreft geschrapt worden, maar dat terzijde. Kleding aandoen met lange mouwen, lange broekspijpen voor de muggen en alles insmeren met Deet en toen naar de boot rennen met de veters van de schoenen nog los. Om 19.59 kwamen we aan bij het bootje dat om 20.00 uur vertrok. De "ten million fireflies" daarna maakten alles weer goed en zorgden voor een geweldig ontspannen en ongelofelijk mooie 20 minuten. Knipperende kerstverlichting langs de oever en soms een vliegend lampje. Geweldig!!! Het wordt niet voor niks ook wel het achtste wereldwonder genoemd. De overnachting was niet zo ontspannend. Het huisje (op palen gebouwd in het water) zat vol met gekko's en de hele nacht hoorden we vissen springen naar voedsel en vervolgens weer plonzend neerkomen in het water. Allerlei beesten (????) liepen over het dak en over de luiken van de ramen aan de buitenkant. Gecombineerd met oerwoudachtige geluiden, was het ook niet bepaald een sfeertje om te slapen of te rusten.

Overigens was ik net te laat met de Deet, want ik ben altijd net zo'n landingsbaan voor muggen, dus nu heb ik in mijn rechterknieholte een muggenbult/schijf nog groter dan een bierviltje.

Cameron Highlands
Eerst moesten we terugrijden naar het centrum van Kuala Lumpur om de medicatie van Patrick op te halen. Daar gaan we weer, maar nu hebben we wat beter door hoe het systeem werkt. Tolwegen, richtingen aanhouden in het centrum en een goed kaartje van het centrum ontbrak er bij ons aan, maar gelukkig zijn we redelijk snel bij ons hotel aangekomen. Daarna een breakfast togo gepakt in het Traders hotel, omdat het daar gewoon supernetjes was en men er alles aan doet/deed om de mensen te helpen. Het equatorial hotel in de cameron highlands hebben we ook in 1 x gevonden. De theevelden onderweg waren prachtig en we hebben ook uitzicht over theevelden. Veel aardbeienplantages en in het dorpje voor ons krijg je voor kinderen werkelijk alles in de vorm van een aardbei.

Bij aankomst zijn we eerst maar eens gaan zwemmen in de "indoor swimmingpool". Het klinkt allemaal geweldig, maar het was een klein vierkant, steenkoud badje. Emma wilde uiteraard zwemmen, dus heb ik me maar opgeofferd om het ijskoude water in te gaan. Na enkele minuten zwemmen en springen kreeg Emma blauwe lippen dus zijn we snel op onze kamer onder een warme douche gaan staan.

Vanavond hebben we met stokjes gegeten en een small soup. De ober zei me dat een small soup voor 1 tot 3 personen was, maar ik zei dat we zo'n kom soep in Nederland als voorgerecht aten. Ik begon die soep te eten met de opscheplepel. Deze was zo groot als bij ons een soeplepel. Ik moest eerst alles in een klein kommetje scheppen en dan met zo'n madurodamlepeltje uitlepelen. Met 3 happen was dat kleine kommetje steeds leeg. Daarna nog asperges, broccolli en spinazie in knoflook gebakken gegeten. Wat normaal is voor 2 a 3 personen aten Patrick en ik per persoon (Patrick had een dikke maissoep en een kipgerechtje) Geen wonder dat die aziaten zo klein blijven. Het lukt ons al redelijk om met stokjes te eten, maar wel iets om nu nog kramp in je hand van te krijgen.

Vakantiegroetjes vanaf 1600 meter (en nog een beetje) en tot ziens/mails tijdens onze verdere avonturen,

Patrick, Clasina & Emma